Over We-Yoga

Mijn verhaal, het begin!

Op het moment dat ik niet lekker in mijn vel zat en ziek thuis zat, zei een vriendin tegen mij, waarom begin je niet met yoga? En zo begon mijn yogareis.

Na een aantal jaren volgen van yogalessen, wilde ik graag meer weten over de filosofie van yoga en besloot ik een docentenopleiding te doen, meer als ontwikkeling voor mezelf dan om echt les te gaan geven. Ik startte in 2000 met een basisjaar. Nadat ik deze goed had afgerond ging ik verder met de 4-jarige docentenopleiding. In 2005, hoogzwanger van mijn zoon Rick, rondde ik deze opleiding af zonder diploma.

(Deze opleiding richtte zich op de juiste yoga houdingen, zoals voorgeschreven door Iyengar. We kregen een plaatje uit het boek te zien waarop Iyengar de houding deed en dat moesten we nadoen, met goede uitleg etc. Maar het waren grote houdingen, die we op het laatst tot 1,5 minuut moesten volhouden. Verder was er heel veel aandacht voor meditatie en voor de filosofie van de yoga.)

Na die tijd ben ik doorgegaan met yogalessen volgen bij een vriendin van mij en met het zorgen voor mijn zoon. Ik was moeder en werkte bij de Universiteit Twente.

In 2010 werd bij mijn zoon een heftige erfelijke ziekte geconstateerd en lagen we in maart een paar weken in Nijmegen in het ziekenhuis. Daarna waren er veel opnames en ziekenhuisbezoeken.

In 2011 kreeg ik borstkanker. Een heftige periode van mijn leven, maar ook met hele mooie momenten.

Nadat mijn behandelingen waren afgerond (operatie, bestraling en chemo) ben ik rustig gaan opbouwen met sporten bij Tieberink in Boekelo (fysiotherapeute, gespecialiseerd in oncologie). In mijn fysiogroep zaten verschillende dames met stressklachten. Op een gegeven moment heb ik aangeboden om een yogales te geven, omdat dat stressverminderend werkt.

Wat nu? Hoe verder?

Maar …. Daar stond ik dan, ik kende vanuit mijn eigen docentenopleiding eigenlijk alleen de grote echte yogahoudingen. En deze waren totaal niet geschikt voor dames die sinds kort te maken hebben (gehad) met kanker.

Midden in de behandelingen, de pruik nog op en dan zou ik ze door de zaal jagen met mijn houdingen? Dat paste dus niet. Ik begon te improviseren, afhankelijk van wie ik voor me had.

Uiteindelijk heb ik mijn vriendin nog tot 1 week voor haar dood yoga gegeven. Ik leerde dat mensen verschillend met kanker omgaan en dat elk lichaam anders is en anders reageert.

Ik begon met deze ervaringen in mijn achterhoofd aan een tweede docentenopleiding (Samsara in Bunnik). In deze opleiding kreeg ik les van een fysiotherapeute. Zij vond het heel belangrijk dat we goed begrepen dat ieder lichaam anders is en dat je vanwege andere verhoudingen van je ledematen of andere beperkingen de houdingen moet aanpassen.

Zij onderwees ons in waarom je iets wel doet en vooral ook wanneer je iets niet moet doen. Daar hoorde ook veel anatomische kennis en kennis over bepaalde aandoeningen bij.

Hier leerde ik kleine vooroefeningen die bijna iedereen kan doen, zodat we kunnen opbouwen in een houding en iedereen op haar eigen niveau mee kan doen.

Ik leerde nog beter waarom je een oefening wel of niet doet en hoe je de houding kunt aanpassen aan een bepaalde beperking.

Ik leerde nadenken over waarom ik iets deed, behalve dat het zo hoorde in de yoga. (er zijn veel betere redenen).

Later heb ik ook lesgegeven aan vrouwen met kanker bij een inloop huis. Het Nije Huis in Hengelo. Dat heb ik 5 jaar gedaan. Ik vond de doelgroep geweldig. En heb met hart en ziel lesgegeven aan de dames.

En nu…

 Na 5 jaar was het tijd om meer aandacht aan mijn eigen groepen in Enschede te besteden en ben ik gestopt bij het inloophuis.

De doelgroep van vrouwen met kanker ben ik nooit kwijt geraakt, zo heeft meer dan 50% van mijn huidige leerlingen te maken (gehad) met kanker.

Ik heb nu twee leerlingen die gestopt zijn omdat ze in de laatste fase zijn. En een aantal die kanker hebben gehad. Dus die doelgroep vindt me nog steeds.

Ik geef les aan kleine groepen vrouwen. Ik bied ze de veiligheid om te praten over alles wat maar ten tafel komt. Soms gaat het over operaties en het gevoel van verlies van vrouwelijkheid bij sommige dames, een andere keer gaat het over urineverlies of gewoon over hun dagelijkse werkzaamheden. Ik probeer er altijd wel de humor in te houden.

Toen er bij de fysio een keer een man meedeed, kwam ik erachter dat ik alleen les wil geven aan vrouwen omdat je dan heel andere gesprekken krijgt, met ruimte voor dit soort onderwerpen als bovenstaande.

In de les gaat het veel over voelen, klein werken en kijken wat er gebeurt.
Ik vraag vaak in de les wat voel je nu. Vooral nadat we 1 kant van het lichaam hebben bewogen, voel je verschil tussen links en rechts?

Ik vraag ze ook om te verwoorden wat ze voelen zodat ze steeds zich steeds bewuster worden van wat ze voelen. Met het doel dat ze ook in het dagelijkse leven steeds beter leren voelen hoe hun lichaam voelt. Mijn doel is dat ze een aantal keren per dag even stil staan bij hun lichaam en voelen wat er te voelen valt. Wat heb ik nu nodig?

Naast mijn yogapad heb ik ook nog een zoon met een handicap. Dat zorgde ervoor dat ik vooral in de jaren dat mijn zoon in en uit het ziekenhuis ging, mijn lessen en mijn zaak rondom hem plande.

Ik heb altijd leerlingen gehad die dat begrijpen (en anders gaan ze weer weg). Mijn zoon is prioriteit nummer 1. Waardoor ik mijn zaak nog niet zo heb kunnen uitbouwen als ik wel wilde. En die flexibiliteit zal ik ook moeten blijven houden. Hoewel het op dit moment heel goed gaat.

Aan de andere kant zorgt dit ervoor dat ik ook heel goed snap dat leerlingen niet altijd kunnen komen, moedig ik ze aan om te luisteren naar hun lijf en een dagje dat te doen wat ze echt willen.

“Als mantelzorger moet je wel leren om ook voor jezelf te zorgen en dat is nog steeds niet makkelijk. Maar daardoor snap ik mijn leerlingen wel beter.”